Werkdruk: Eindjes aan elkaar knopen in de gehandicaptenzorg

Regelmatig moet ik de eindjes aan elkaar knopen. Niet alleen ik, maar ook mijn collega’s knopen wat af. Wij raken bedreven in het dichtknopen van de gaten die er vallen, omdat er geen personeel meer beschikbaar is om in te vallen bij ziekte. Een (anonieme) begeleider beschrijft welke kunstgrepen ze allemaal moet uithalen om de mensen met een verstandelijke beperking nog enige vorm van dagbesteding te kunnen geven.

Vandaag had ik een knoopdag. Zo noemen we dat tegenwoordig. Hoe knoop ik alle eindjes aan elkaar om er voor te zorgen dat de groepen door kunnen gaan op de dagbesteding als er een collega bijvoorbeeld ziek is. Ik zal een paar voorbeelden geven van onze knooptechnieken.

Een collega voelt zich beroerd maar probeert toch om te werken. Al snel blijkt dit geen wijs besluit. Hij gaat dan ook weer ziek naar huis toe. Ik blijf alleen achter met 11 cliënten voor de activiteiten.

Afgedraaid
Ik probeer nog om iemand voor de lunch erbij te krijgen, maar helaas heeft niemand dan tijd om mij te helpen. Wat schuiven met tafels, wat stoelen verslepen, de lunch kan beginnen. Ik loop rondjes om de tafel om al het brood in stukjes te snijden. Gelukkig eten de cliënten dan wel zelf. Aan het einde van de dag ben ik afgedraaid, moe en versleten.

Nu morgen nog, hoe zal ik die dag aan elkaar knopen! Ik moet ’s middags zelf ook nog naar het ziekenhuis, hoe los ik dat op? Als ik daar nu alvast aan begin, scheelt dat morgen weer een hoop geregel. Wat zijn de opties?

• Een invalkracht? Die is helaas niet beschikbaar.
• Ik kan een schuifspel spelen: Collega 1 alleen laten werken met hulp van de buren of… Collega 2 laten rouleren tussen 2 groepen, inspringen waar nodig is, en…. Collega 3 naar mijn groep halen zodat ik mijn ziekenhuis afspraak door kan laten gaan, en 10 cliënten hun dagbesteding kunnen krijgen.

• Een helder licht, een ingeving die zo maar te binnen schiet, omdat ik al aardig om kan gaan met al het knoopwerk dat bijna wekelijks voorkomt. Het is vakantie, dus gaat het paardrijden voor cliënten niet door. De collega die altijd mee gaat paardrijden is ’s middags dus beschikbaar en kan dan mooi collega 3 vervangen, zodat zij naar mijn groep kan komen, en ik weg kan.

Woningen gesloten
Een dagje knopen heeft er voor gezorgd dat er weer 2 dagen gevuld zijn met personeel. Het is niet ideaal, de bezetting is krap, maar de cliënten kunnen hun dagbesteding wel krijgen. Ook al gaan niet alle activiteiten door, ze kunnen komen. Dat is mooi, want de woningen zijn tegenwoordig vanaf 10.00 uur gesloten, er is dan geen personeel meer aanwezig.

Lang leve de bezuinigingen. Hoera dat wij hebben leren knopen de afgelopen jaren. Ik ben benieuwd hoe lang het touw zich gaat houden. Ooit zal ik uit geknoopt zijn, de rek is er in ieder geval wel uit.  |

Herkenning?
Omdat er in de gehandicaptenzorg meer werk met minder mensen moet worden gedaan, blijft er minder tijd over voor persoonlijke aandacht en zorg voor de cliënten. Cliënten reageren hierdoor steeds agressiever op hun begeleiders, die zich daardoor minder veilig voelen op het werk. Vakbond Fnv trok begin februari deze conclusies uit onderzoek onder zorgwerknemers.

Herken je de frustraties van de toegenomen werkdruk, de steeds verder groeiende berg administratie. Is het nog wel leuk om te werken in de zorg? Met steeds minder mensen meer werk verzetten. En is er wel uitzicht op een vast contract? En toch, wat geeft jou voldoening? Waarom doe jij dit werk? Wat is voor jou de meerwaarde? Hoe maak jij het verschil?

Deel je ervaringen! Schrijf of mail de redactie van Klik: redactie@klik.org.