Prachtig portret van een bijzondere dochter

Een vrouw krijgt een dochter, en de baby is – blijkt al vrij snel – zwaar verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Voor begeleiders in de verstandelijk gehandicaptenzorg geen onbekend verhaal, want hun ernstig meervoudig gehandicapte cliënten hebben allemaal moeders en vaders die heftige dingen hebben meegemaakt.

Dineke van der Meer, de vrouw over wie het hier gaat, kan goed schrijven. Zij schreef het boek Ik ben Marijn om het overlijden van haar dochter, die 28 zou worden, te verwerken. Van der Meer schrijft niet alleen over het overlijden van haar kind, want met Marijns dood staken zelfverwijt, schuldgevoel, tekortschieten en teleurstelling ook weer in alle hevigheid de kop op.

Toch heeft Van der Meer er een evenwichtig boek van weten te maken, waarmee zij aan haar 'medeverzorgers' in de instelling waar Marijn heeft gewoond, achteruit kijkend vertelt hoe ze haar leven met Marijn (en ook vaak zonder, Van der Meer heeft met de rest van haar gezin vele jaren in het buitenland gewoond) heeft ervaren. Hoewel haar dochter maar weinig mogelijkheden had om iets meer van zichzelf te laten zien dan haar fragiele buitenkant, heeft de moeder toch een prachtig portret van haar weten te maken.

Van der Meer schildert tafereeltjes die de lezer behoorlijk bij de strot grijpen. De herkenbare ergernis over de instellingskapper die maar twee kapsels weet te knippen – kort van boven mét of zonder matje in de nek. Alle bewoners hetzelfde, twee voor de prijs van één. Terwijl je meidje zo'n prachtige krullenbos heeft. Ben je een vervelende 'sokkenouder' als je je ergert aan verkeerde kleren, waarvan je zeker weet dat ze niet lekker zitten? Toch wil ze niet zeuren, ze ziet dat de meiden van de afdeling haar kind met liefde verzorgen. Van der Meer schrijft ook over haar enorme waardering voor de vindingrijkheid van Marijns begeleiders. Zoals in het volgende fragment:

'Op een zondag is er een busje geregeld en extra personeel. De verzorgers gaan uit rijden met de groep. Helaas wordt degene die bevoegd is om het busje te besturen ziek. Iemand bedenkt om het busje gewoon de tuin in te rijden, de bewoners in te laten stappen, of met een rolstoel het busje in te rijden, dan de motor te starten, gas te geven, en net te doen of ze ergens heen rijden. En dan met z'n allen zingen, met de muziek keihard aan... 'Oerend hard..' Het wordt een geweldige middag. (--) Er is plezier en die energie raakt iedereen, ook de bewoners. Wat kun je op één middag ver komen! Dit is ook 'zorg verlenen', zorg in een win-win-jasje.'

Voor begeleiders die meer willen begrijpen van de emoties van ouders is 'Ik ben Marijn' een verhelderend en aangrijpend boek.

Ik ben Marijn door Dineke van der Meer. Te bestellen op www.ikbenmarijn.com. Prijs € 14,90 plus verzendkosten.