Pieter de Jong (Klein Foutje) overleden

23 Mei is Pieter de Jong (67) overleden. Hij was tot 2003 arts op de Willem van den Berghstichting in Noordwijk, en werd vooral bekend als de cabaretier en tekstdichter van cabaretgroep Klein Foutje, waarin hij samen speelde met muziektherapeuten Jan Brandsma en René Meer.

Na zijn pensioenering in 2003 heeft Pieter de Jong nog een aantal jaar als arts voor verstandelijk gehandicapten gewerkt in gespecialiseerde poliklinieken in Leiden en Haarlem.

Pieter was de drijvende kracht en bedenker achter Klein Foutje, en nam diverse langspeelplaten en cd's op. Klein Foutje speelde jarenlang theaterprogramma's in Nederland en België, met als centraal thema de wereld van- en rondom mensen met een verstandelijke beperking.

In zijn teksten gaf Pieter blijk van een bijzonder scherp vermogen tot observeren en analyseren. Veel van zijn werk is nog steeds uiterst actueel, wat iets zegt over zijn vermogen om de vinger op de juiste – dikwijls zere – plek te leggen. Op het podium voelde Pieter zich als een getalenteerde vis in het water en met humor, gevoel en betrokkenheid heeft hij veel mensen vanaf die plek weten te raken.

We zullen Pieter missen en ons hem blijven herinneren als een arts die onder bewoners en medewerkers geliefd was. Daarnaast zal altijd het beeld blijven van de kunstenaar, schrijver, theatermaker, de meer dan enthousiaste vogelaar, vriend, gezinsman én levensgenieter!

René Meer

Tekst van Pieter de Jong:

Zonde
Daar stond hij midden op het plein
en keek naar boven
draaide zich drie keer om z'n as
en keek me aan
Hij zag mij niet, het was zo'n blik
die deed geloven
dat hij vlak achter mij iets heel
erg moois zag staan

Hij had de houding van een leider
een van adel
Hij had de trekken van een ridder,
filosoof
Hij had de ogen van een denker
of een jager
Maar ergens gaapt een
niet te overbruggen kloof

Oh God, wat zonde
oh, God, wat zonde
Zo'n prachtig mens en verder niet
Bijna volmaakt als je hem ziet
Het gave lijf van een gewonde
dat zal ik nooit kunnen doorgronden
God, wat zonde

Hij liep wat weifelend
zijn wonderlijke route
Iets te rechtop en alsmaar
even uit de pas
en alle vrouwen, die nieuwsgierig
naar hem keken
zagen al gauw dat hij
net even anders was

Nooit zou zo'n vrouw hem
teder door zijn haren strijken
en nooit die blikken en die warmte
en zo'n zoen
Voor eeuwig eenzaam: bijna
achttienduizend nachten...
Geen vrouw die ooit haar haren
Los voor hem zou doen...

Oh God, wat zonde,
oh God, wat zonde
Zo'n prachtig mens, zo zinloos mooi
Iets wat hij meekreeg als een fooi
Het gave lijf van een gewonde
Dat zal ik nooit kunnen doorgronden...
God, wat zonde