Iedereen denkt anders over corona

Iedere vrijdagochtend zwiert Saihily op dezelfde tijd mijn spelkamer in. Ze loopt niet, ze rent niet, ze zwiert. Om haar heen dwarrelt een wind van positieve energie, ondanks dat ze aardig wat trauma’s en hechtingsproblemen heeft. Mijn spelkamer wordt vol leven als zij binnen is. Speltherapeut Margreet Pereboom schrijft over deze cliënt die het zat is dat iedereen anders over corona denkt. | Illustratie Joep Bertrams

Vandaag zwiert en huppelt Saihily mijn spelkamer binnen. Haar energie is opvallend, gezien het feit dat ze behoorlijk wat trauma’s en hechtingsproblemen heeft. Haar moeder was al snel na haar geboorte fysiek en emotioneel afwezig. Vader kwam te overlijden aan een overdosis drugs. Gelukkig was er een familielid dat zich over Saihily kon ontfermen.

Eenmaal op een kinderdagverblijf bleek dat er sprake was van een ontwikkelingsachterstand. Naast emotionele verwaarlozing, was er ook sprake van een verstandelijke beperking.

Terwijl Saihily haar jas uitrekt, begint ze al te praten. Haar wijsvinger prijkt naar het plafond. Ze is ergens verbolgen over en we moeten het daar echt even over hebben, zo deelt ze mij mede.

Belachelijk
Rustig schenk ik wat chocomelk voor haar in en we gaan zitten. “Er is iets belachelijks,” zo begint ze haar verhaal, “en het heeft met corona te maken.”

“Iedereen denkt er anders over,” zegt ze, “en ik word er gek van. De één zegt dat het door vleermuizen komt, de ander geeft de Chinezen de schuld en op YouTube zeggen mensen dat corona niet bestaat. Maar dat laatste is niet waar, want heel veel mensen worden ziek en liggen in het ziekenhuis.”

“Goh,” zeg ik. “Je hebt heel veel verhalen gehoord over corona. En iedereen zegt iets anders.”

Saihily knikt hard van ‘ja’ terwijl ze nog een slokje van haar chocomelk neemt.

Eén oplossing
“En weet je Margreet, het maakt eigenlijk niet uit nu waar het door komt, want er is maar één oplossing,” zo gaat haar verhaal verder.

Ik herhaal haar woorden, “Oh, het maakt niet uit waar het door komt?”, wat haar aanspoort om verder te vertellen.

“De oplossing is, Margreet, dat we het samen doen, met zijn allen. Dat is wat corona ons leert, we kunnen het alleen samen doen.” Ze kijkt me aan en knikt hartstochtelijk. Ik knik met haar mee.

Vervolgens pakt ze een speelgoedkassa en de winkelspulletjes uit de kast, en richt haar eigen winkel in. Het wordt haar domein, haar plek waar ze invloed heeft. Ik krijg, als therapeut, de rol van klant toebedeeld.

De klant moet aanbellen en wachten tot de winkel open gaat. Als de winkelier zover is, dan doet zij de deur open. Ze draagt een mondkapje. “Mevrouw, u moet eerst naar huis en een mondkapje op doen. Zo mag u niet de winkel in,” zegt ze streng.

Met hangende pootjes gaat de mevrouw terug naar huis. Ze doet haar mondkapje voor en gaat terug naar de winkel. Daar wordt ze binnen gelaten. “Goed zo mevrouw, corona lossen wij samen op. Als het allemaal achter de rug is dan mag het mondkapje weer af.”

Na drie kwartier spelen over Saihily’s diepste gevoelens, angsten en oplossingen zwiert ze de spelkamer weer uit. Ze slaakt bij de deur een zucht van verlichting. “Dit was fantastisch,” zegt ze. Trots kijk ik haar na. Wat een wijsheid en levenskracht. Daar kunnen we nog een hoop van leren. | Margreet Pereboom