Het gras is niet altijd groener in de gehandicaptenzorg

Kofi's begeleider is terug van weggeweest. Na een aantal maanden bij een andere zorginstelling had hij spijt als haren op zijn hoofd. Toen hij de groep weer binnenstapte, veerde zelfs de meest lusteloze bankhanger op. Ze konden niets vragen, maar hun gezichten spraken boekdelen. Karin Bokhove beschrijft hoe blij zij en haar zoon Kofi zijn met terugkerende begeleiders die ontdekken dat het gras toch niet altijd groener is.

Hierboven zie je een gelukzalige Kofi die tegen de begeleider aanschurkt - al zie je dat laatste niet want ik heb de rechterhelft van de foto maar even weggeknipt.

Vertrekkende begeleiders zijn geen incident en daarom schreeuwen instellingen om personeel. Nu het decennium van laagconjunctuur achter ons ligt, zijn verzorgers niet langer overgeleverd aan een bezuinigende werkgever die hun groepen vergroot en hun schalen omlaag trekt.

Ongekende mogelijkheden?
De economie leeft alweer een tijdje op, bonussen rijzen ongelimiteerd de pan uit, maar de zorgbudgetten houden bepaald geen gelijke tred met deze vrolijkheid. En zo lonkt de krappe arbeidsmarkt met zijn ongekende mogelijkheden.

Met een nieuwe baan in het vooruitzicht blazen sommige begeleiders nog even stoom af. Hoe belachelijk het is dat de indirecte schil van de organisatie zich doodvergadert om nieuwe methodieken te bedenken, die hen in het keurslijf snoeren en alle spontaniteit uit hun werk persen:

“Toepassen van de juiste richtlijnen is echt niet de essentie. Je moet gewoon je ogen open houden zodat je mensen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd echt ziet en veiligheid biedt. Dan kunnen ze vol overgave met je stoeien en onbekommerd met je door de bossen struinen. Gekkigheid en genegenheid. Hoe je dat doet staat niet ín, maar tússen de regels. Helaas beseft die schil dat niet, want ze komen nooit bij ons langs."

Het valt me inderdaad op dat ik managers nooit eens over het terrein zie slierten, nooit een geintje zie maken met bewoners en nooit zie meedraaien op een groep. Sja, misschien zijn ze te druk met gemeentes en zorgverzekeraars.

Onbekende gezichten
Ach, ik heb het al vaker gezegd. Vaste krachten vertrekken of overwegen dat binnenkort te doen en bewoners worden geconfronteerd met busladingen onbekende gezichten. Heus allemaal lieve mensen, maar ik zie Kofi weer knagen op zijn hand en kauwen op dennentakken.

Onbekenden verheffen hun stem, "En nou is het afgelopen met dat gezeur, je doet gewoon wat je gezegd wordt!" Wat kan je anders als je geen band hebt. Maar ik zie met lede ogen aan hoe mijn kind als een muitende gedetineerde in zijn nekvel wordt gegrepen.

De spijtoptant
Toch hoor ik dat Kofi's instelling zo slecht nog niet is. Elders zit er poep op de muren, of staan er louter nieuwelingen op de groep. Het gras is niet áltijd groener bij de buren, en dat vertaalt zich in een onverwacht lichtpuntje... de spijtoptant!

Begeleiders die ik met lede ogen zag gaan, keren soms op hun schreden terug.

"Die nieuwe baan was wel dichter bij huis, ja, maar het was zo saai."

"Ik miste mijn kinderen, ik kan met ze lezen en schrijven."

"Nadat ik binnen een half jaar drie managers en de helft van mijn team had versleten, realiseerde ik me dat mijn keuze fout had uitgepakt."

Welkom terug, verloren zoons -en dochters!  |

Bewerkte versie van een aflevering van het weblog 'Het kleine leven van Kofi', door Karin Bokhove, moeder van Kofi. Recent is van haar hand ook het boek Kofi, het kleine leven van een autist, verschenen.