Kenniscentrum verstandelijk gehandicaptenzorg
Kenniscentrum verstandelijk gehandicaptenzorg
Steeds meer medewerkers in de gehandicaptenzorg werken op
verschillende plekken, of ze moeten vaker naar het werk komen dan vroeger. Dat
bleek tijdens een discussie over ‘kleine contracten’ die vakbonden AbvaKabo Fnv
en Cnv publieke zaak onlangs organiseerden voor leden van ondernemingsraden.
OR-lid Anita Geurts vertelde dat op Fatima in Nieuw-Wehl een werkgroep is opgericht om te kijken hoe het werk anders verdeeld kan worden. Gedacht wordt onder meer aan diensten van 9 of 10 uur achter elkaar, maar dan zou de instelling ontheffing moeten krijgen van het Arbeidstijdenbesluit. Geurts: “Je zou dan met een contract voor 30 uur op drie dagen je uren kunnen maken, en de rest van de week vrij hebben.”
Duobaan
Een regeling die steeds meer in zwang komt, is dat
begeleiders ‘s morgens vroeg op een woongroep werken, en daarna met de cliënten
meegaan naar de dagbesteding. De meningen daarover lopen uiteen. Een van de
aanwezige OR-leden vindt het “niet leuk” voor de bewoners. Anderen maken zich
zorgen over de kwaliteit van het geleverde werk; want wie goed kan helpen bij
opstaan en ontbijten, is nog geen geschikte activiteitenbegeleidster. “De
opleidingen zijn helemaal gesplitst,” merkte iemand uit de zaal terecht op. Bij
een derde wilden medewerkers die combinatie na een half jaar niet meer. Elders
is “veel weerstand tegen zulke duobanen.”
Ingekort
Een aanwezige klaagt: “Diensten worden bij ons ingekort van
8 naar 6 uur. Met het gevolg dat je zes dagen in de week moet opdraven. Dat is
een probleem als je kinderopvang had geregeld.” Nog los natuurlijk van of je
het wel leuk vindt. Een andere vertelt: “Nieuwe leerlingen die 100% werken,
doen dat bij ons in 6 dagen per week.”
Volledige baan
Bij Fatima zijn allerhande ‘werkarrangementen’ met twee of
drie kleine baantjes. Bijvoorbeeld: begeleiden bij wonen, administratie, en ambulante
ondersteuning. Geurts: “Het vraagt wel flexibiliteit. Wij hebben nu heel efficiënt
geroosterd, alleen op piekmomenten. Twee contracten is bij ons te doen, maar
heel vaak wil het ook niet.” Anita Geurts heeft zelf twee (kleine) banen:
ambulante begeleiding en ambtelijk secretaris van de OR. Volgens haar is er een
duidelijk verschil in de werkwensen tussen jongeren en ouderen. “Jonge mensen
willen een fulltime baan vanwege het geld, maar later willen ze korter werken
als ze kinderen krijgen. Als we jonge mensen willen aantrekken, moeten we een
volledige baan aanbieden. Ze moeten hun hypotheek kunnen betalen.”
“Als er vooral kleine arbeidscontracten worden aangeboden, krijg je een erg eenzijdige personeelsopbouw,” stelt een ander. “De kostwinners verdwijnen. Er komen allemaal alleenstaanden. Bij ons worden de banen kleiner, en de rest verdwijnt in de flexpool. Bij instellingen in de buurt is het net zo.”
“Clustering van diensten is dus aantrekkelijk,” concludeert Anita Geurts daaruit. “Een werkgever is ook niet blij met veel kleine contracten, want dat is duur.”
Bestuurder Hans Moerman van AbvaKabo relativeert: “Een parttimer is duurder dan een fulltimer, maar als je het werk goed organiseert, krijg je meer flexibiliteit en verdien je het terug. Alleen: flinke instroom krijg je op volwaardige banen, waarmee mensen economisch zelfstandig kunnen zijn.”
Morele druk
Het komt ook voor dat mensen naast hun werk op een
instelling, via een persoonsgebonden budget thuiszorg leveren. “Dan ben je dus
de concurrent van je eigen instelling.” Een ander: “Mensen klussen bij via een
uitzendbureau, en dan zijn ze minder beschikbaar. Wie fulltime wil werken, mag
dat bij ons. Maar het kan niet altíjd. Er is vaak morele druk om akkoord te
gaan met een verdeling van je uren over veel dagen.” Moerman: “En als jij
daaraan toegeeft, heeft jouw leidinggevende het probleem opgelost.”
