Dokter ziet meer in de wandelgang

Gelukkig is mijn spreekkamer ver weg van de wachtruimte. En gelukkig moet ik dus altijd een stuk lopen om mijn bezoek te op te halen. Fijn voor om even de benen strekken. Belangrijker is, dat ik tijdens het wandelingetje terug soms de meest waardevolle informatie van het hele consult opdoe. Column van arts verstandelijk gehandicapten Monique van der Wolf.

Natuurlijk weet ik bijna altijd waarom een cliënt bij mij komt. Zo komt Jaap bij me langs omdat hij steeds valt. Helaas is er nooit iemand bij als hij neergaat, dus hoe en waarom het steeds gebeurt weten we niet. Jaap kan het namelijk niet vertellen. Hij moet eerst maar eens bij de dokter langs om te zien of er een medische oorzaak is.

Van te voren lees ik altijd het dossier door of ik duidelijke problemen kan vinden. Slecht zicht, pijn en bepaalde medicijnen zijn zomaar wat zaken die voor valpartijen kunnen zorgen. In Jaaps dossier zie ik alleen medicatie die de problemen misschien zou kunnen veroorzaken. Maar ik moet hem natuurlijk nog onderzoeken.

Evenwicht
Voor het zover is, moeten we het gezamenlijke wandelingetje van de wachtkamer naar de onderzoeksbank maken. Na de begroeting staat Jaap vrolijk op om mee te gaan. Onderweg komt hij allerlei mensen tegen. Om naar hen te kunnen kijken, moet hij steeds even de pas inhouden. En dan zie ik het gebeuren; hij verliest bijna zijn evenwicht. Het gaat maar net goed. Gelukkig kan hij zich staande houden.

Vreemd loopje
Maar wat gebeurde er eigenlijk? Nu pas valt me ook op hoe vreemd hij loopt. Jaap draagt orthopedische schoenen. Tijdens het lopen zet hij zijn rechtervoet niet goed neer. Hij loopt maar op de helft van zijn schoen. Met zulke grote en zware schoenen loopt dat niet stabiel. Eigenlijk is het een wonder dat hij tijdens dit stukje lopen maar een keer bijna is gevallen.

Bij het onderzoek vind ik verder niet veel bijzonders, maar een mogelijke oorzaak weet ik al. Zijn rechterschoen. Voor de zekerheid laat ik nog wat bloed prikken (ook vanwege de medicatie die misschien de oorzaak is van het onstabiele lopen). Veder bel ik bel snel de persoon die naar de schoenen kijkt; daar moet Jaap echt naar toe.

Eigenlijk had Jaap mijn spreekkamer helemaal niet in hoeven gaan. Ik had alles al gezien voor we binnen waren.  De beste onderzoeken kunnen zich voordoen als  de cliënt niet weet dat je naar hem kijkt, en wanneer hij niet wordt aangeraakt. Dit scheelt al een hoop stress. Een waardevol instrument van de dokter is goed kijken met je handen op de rug. Maar dat levert niet altijd alle informatie op. Vaak heb ik toch echt de onderzoeksbank en mijn andere doktersinstrumenten nodig.

Verder fietsen en lopen cliënten gelukkig wel eens langs mijn raam, of zie ik hen in het restaurant tijdens de lunch. Wat dat al oplevert aan informatie, kunt u nu wel raden. Kortom: de dokter ‘is watching you.’  |

Column van arts verstandelijk gehandicapten Monique van der Wolf, gepubliceerd in Klik 7 – oktober 2015