Decentralisatie jeugdzorg is niet onderbouwd

De plannen van het kabinet voor de jeugdzorg bieden geen enkele zekerheid dat kinderen en jongeren in nood betere hulp krijgen. Voor betere jeugdzorg moet buiten de institutionele kaders worden gedacht, moet de burger een grotere rol krijgen, en moet er een oplossing komen voor de vrije tijd van kinderen. René Clarijs analyseert in zijn proefschrift 'Tirannie in de jeugdzorg' zestig jaar jeugdzorg.

De decentralisatie van de jeugdzorg naar gemeenten past in de traditionele veronderstelling van de overheid dat hulpverlening effectiever wordt door een stelselwijziging. Clarijs noemt dit bestuur tiranniek vanwege de politieke desinteresse en willekeur waar het de jeugdzorg betreft: er is geen onderbouwing voor de stelselwijziging, het proces verloopt chaotisch, en er is geen enkele zekerheid dat de uitkomsten gunstig uitpakken, zelfs niet voor de kinderen en jongeren.

Extreem lage effectiviteit
Clarijs constateert dat de stelselwijziging de jeugdzorg wel op zijn kop zet, maar niets doet aan de bestuurlijke manco's. Eerdere pogingen tot stelselhervormingen hebben nauwelijks tot verbeteringen geleid. De effectiviteit van de Nederlandse jeugdzorg is extreem laag. Wel worden er in Nederland uitzonderlijk veel kinderen uit huis geplaatst: in Nederland komen 42 keer meer jeugdigen in gevangenissen terecht dan België, en 84 keer meer dan Denemarken.

Uitval van jongeren
Het Nederlandse jeugdbeleid focust op de achterkant van het stelsel. Daardoor vallen er aan de voorkant steeds meer jongeren uit, die vervolgens een beroep doen op de jeugdzorg. De groei van jeugdzorg is daardoor al decennialang niet te stuiten. Clarijs vindt dat eerst moet worden gekeken waarom het misgaat in het huidige stelsel van jeugdzorg, en vervolgens moet worden onderzocht in hoeverre een decentralisatie deze tekorten oplost.

René Clarijs promoveert 25 november in Tilburg op zijn proefschrift Tirannie in de jeugdzorg.