Boos doen als redmiddel om de wereld beter te behappen

Yvet is een dame met prachtige blauwe ogen, donkere haren en een ernstig verstandelijke beperking. Yvet kan haar wereld met moeite behappen. Alles wat er dagelijks om haar heen gebeurt en iedereen met wie ze te maken heeft, moet ze zien te bolwerken tot iets waar ze een veilig gevoel aan ontleent. Heel vaak lukt haar dat niet helaas, en wordt ze zomaar overspoeld door al die prikkels en invloeden. Gedragskundige Lot de Swart schrijft en dicht over hoe boos doen voor Yvet haar wereld beter te behappen maakt.

Wat Yvet heel goed geleerd heeft in de loop der jaren is, dat als ze boos doet, andere mensen haar meer met rust laten. Als ze boos doet, wordt haar niet meer zo veel moeilijks gevraagd; als ze boos doet, wordt ze alleen gelaten; als ze boos doet dan wordt ze streng aangesproken en krijgt ze een heel duidelijke en overzichtelijke opdracht. Boos doen werkt dus! Boos doen maakt haar wereld iets beter te behappen.

Ik geloof alleen dat haar boosheid helemaal geen boosheid is; haar boosheid is eigenlijk angst, of frustratie, of eenzaamheid, of onmacht. Simpelweg omdat ze alles om zich heen niet goed snapt en omdat alle binnenkomende prikkels eigenlijk stukjes zijn van een veel te moeilijke puzzel.

Ik denk dat er veel meer mensen met een beperking, mensen zoals Yvet, boos doen hebben ‘ontdekt’ om de wereld wat beter te kunnen behappen. Het is aan ons om niet te reageren op de boosheid, maar op dat wat daaronder ligt. Zodat Yvet het boos doen, niet meer zo nodig heeft om de wereld aan te kunnen.

Als ik bang ben doe ik boos

Ik wil niet dat je ineens tegen me praat

Als ik verdrietig ben doe ik boos

Ik wil niet dat je me verlaat

Als ik overspoeld word doe ik boos

Die dingen die jij doet, kan ik niet snappen

Als ik moe ben doe ik boos

ik kan al die prikkels niet behappen

Ik wil niet boos zijn, juist liever niet

Ik wil dat je me koestert, dat is waar ik van geniet

En als ik ongedwongen tegen je leunen mag

Dan heb ik ineens de allerbreedste lach