Blog zij-instromer Melike: Onrust door een zieke collega

Vandaag heb ik vroege dienst. Terwijl ik thuis aan de keukentafel een mok koffie drink, check ik mijn telefoon. Ik zie dat mijn collega Yussef heeft geappt. Hij is ziek, heeft 39 graden koorts. Kersverse begeleider Melike Senler beschrijft in een weblog voor Klik over de overstap die zij maakte van Defensie naar zorgorganisatie ’s Heeren Loo en hoe haar werk in de praktijk bevalt.

Collega Yussef heeft zich ziek gemeld en er wordt nu gezocht naar een invaller. Een invaller vinden is een hele klus weet ik. We kampen in de zorg met een schaarste aan personeel.

De doelgroep waar ik mee werk is niet de meest populaire onder de begeleiders. Dat vind ik jammer. Juist deze bewoners maken je dag afwisselend en uitdagend. Geen dag is hetzelfde; we volgen de gemoedstoestand van de bewoners. Voor mij is het extra speciaal als ik een band heb weten op te bouwen met de bewoners.

Verandering geeft onrust
Na de serene rust van thuis, open ik om 6.55 uur de deur van de woning die eveneens in serene rust verkeert. De bewoners slapen nog. Ik weet dat de dag anders gaat verlopen. Mijn collega’s die gisteren dienst hadden, hebben de bewoners verteld dat Leonie, Yussef en ik er de volgende dag zouden zijn. Maar nu is Yussef ziek. En, een verandering geeft altijd onrust.

‘Begeleiders mogen net als moeders niet ziek worden’

Leonie en ik maken de bewoners rond 7.30 wakker. We staan - totdat de invaller komt - met zijn tweeën op de groep. Ik help Bas met aankleden. Dat gaat niet zo makkelijk. Normaal helpt Yussef hem altijd. Ik heb Bas rustig verteld dat Yussef ziek op bed ligt. Hij begrijpt het wel en herhaalt ook wat ik zeg. Maar het is net als met moeders, ook begeleiders mogen niet ziek worden.

Verwarrend
Tijdens het koffie drinken vertellen we ook de andere bewoners dat Yussef ziek is. Direct reageert Yagmur. Ze begint meteen met klagen. Ze kan het soms lastig vinden als er bepaalde begeleiders niet kunnen komen. Rond 08:00 uur komt begeleider Tom. Hij werkt normaal gesproken ook op onze groep dus hij is bekend met de bewoners. Toch is het verwarrend omdat Yussef ‘op het bord hing’ en niet Tom.

De bewoners zitten rustig aan de koffie als Henriette het even lastig krijgt. Ze denkt dat ze bij Tom veel ruimte heeft en haar dwangen kan doordrukken. Tom maakt duidelijk dat hij haar de dag door gaat helpen maar haar geen ruimte geeft. Hier heeft ze het moeilijk mee en ze begint te gillen. We lopen naar haar toe en gaan naast haar zitten. We maken haar duidelijk dat we haar gaan helpen vandaag.

‘Ik houd haar in het hier en nu’

Marleen begint nu te klikken met haar tong. Dat is een teken dat ze veel stress heeft. Ik ga naast haar zitten en kriebel haar op de rug. Hier wordt ze rustig van. Ik vraag haar waarover zij zich druk maakt. Ze vertelt dat ze het lastig vindt dat de feestdagen eraan komen. Ze maakt zich druk om de cadeaus. Ik vraag haar wat ze aan het doen is. Die vraag stel ik bewust. Zo houd ik haar in het hier en nu. Ze zegt: ‘ik ben nu koffie aan het drinken.’ Ze gaat verder met koffie drinken en voor nu is ze weer even rustig.

Boodschappen doen
Nadat we iedereen probleemloos gedoucht hebben en iedereen ontbeten heeft, gaan we boodschappen doen. Ik weet dat Henriette het moeilijk vindt om te wachten en het vandaag door de ziekmelding van Yussef lastig heeft. We lopen door de winkel en leggen de boodschappen die we op het lijstje hebben staan in het winkelwagentje.

Bij de kassa aangekomen begint Henriette te gillen en te schoppen tegen de kassa. Tom pakt haar bij haar armen vast en vertelt dat we netjes op onze beurt moeten wachten. Dit vindt ze lastig en ze wilt gaan slaan. Tom pakt nu allebei haar handen vast en vertelt weer rustig dat we even moeten wachten. Weer gilt ze. Ze heeft duidelijk geen goede ochtend.

Het lukt Henriette om mij op de rug te slaan. Hierdoor hoopt ze dat ik zeg: ‘we gaan nu de winkel uit’. Ik zeg dat echter niet. Ondanks dat ze geen goede ochtend heeft, moet ze leren dat ze gewoon op haar beurt moet wachten.

Mee mogen doen
Ondertussen valt het mij op dat de mensen om ons heen op ons letten en een beetje schrikken van Henriette. Ik weet dat sommige mensen in de buurt het geen goed idee vinden dat we met de bewoners boodschappen gaan doen. Soms zou ik hen daarop wel willen aanspreken. Ik zou hen willen vertellen dat ook deze bewoners mee mogen doen in de maatschappij. Ook zij moeten het normale leven kunnen ervaren. Het zijn gewoon mensen net als wij.

Oké, ze vertonen moeilijk verstaanbaar gedrag, maar dan moeten we deze mensen toch juist helpen? Heeft niet iedereen een kans op het normale leven?  |

Lees meer blogs van Melike Senler. Meer informatie over het convenant dat Defensie met ’s Heeren Loo sloot:

• Zorgorganisatie werkt samen met Defensie bij zoektocht naar zorgbegeleiders