Over de keukentafel getrokken

Keukentafelblog Ernst Timmer - Ik heb laatst een keukentafelgesprek gemist. De vrouw om wie het gaat noem ik altijd Lief Liegbeest, omdat ze leeft in een web van verzinsels. Sterke en stoere verhalen vooral, over ruzies en vechtpartijen, waarin zij, of iemand anders namens haar, de wereld eens goed de les leest over al het onrecht dat haar wordt aangedaan.

e is afhankelijk van een rolstoel en er was een tijd dat ik zelfs niet eens geloofde dat ze invalide was. Er komt een hoop vermoeidheid bij, dacht ik. En bozigheid.

Lief Liegbeest heeft weinig contact met haar familie. Maar toen de brief van de gemeente over het keukentafelgesprek op de mat viel, was juist haar broer op visite. En die besloot dat varkentje voor zijn zus maar eens te gaan wassen.

Mag eigenlijk niet
Een maand later ging ik, zoals gewoonlijk, boodschappen doen met Lief Liegbeest. Dat mag ik eigenlijk niet doen, helpen met de boodschappen. Dat is geen begeleiding. Al jaren lieg ik tegen het CIZ dat mijn begeleiding erop gericht is haar te leren zelfstandig boodschappen te doen. Dat mag dan weer wél.

Dus ik zag best op tegen het keukentafelgesprek met Lief Liegbeest. Ten eerste omdat je nooit weet wat zij gaat verzinnen in zo’n gesprek. Ten tweede omdat de beoordelaar van de gemeente vast zou denken dat haar rolstoel het best maar door een vrijwilliger naar de Jumbo kon worden geduwd.

Overspannen
Ik heb al enkele vrijwilligers overspannen gemaakt met alleen maar de vraag of ze een eindje wilden wandelen met Lief Liegbeest in haar rolstoel. Hoe reageer je op iemand die beweert dat ze drummer was bij Bruce Springsteen? Van het podium gelazerd en huppetee… zo in de rolstoel.

En als je met haar gaat wandelen neemt ze haar verhalentrommeltje mee en gebiedt ze jou te stoppen bij alle voorbijgangers die niet genoeg op hun qui-vive zijn om een steegje in te schieten. Elke week. Dat trekt geen enkele vrijwilliger. Daar kun je alleen maar van genieten als je ervoor betaald wordt.

Toen we terugkwamen met de boodschappen vroeg ik, zoals gewoonlijk, haar huissleutel om de deur open te kunnen maken.

“Dat hoeft niet,” zei ze.

Haar broer zat in de kamer. Aan zijn voeten lag een Doberman Pinscher die een halve blaf gaf.

“Hij wil je spreken,” zei Lief Liegbeest.

Alsof ik in de val was gelokt.

“Je mag blijven,” zei de broer.

Geregeld
Hij liet me een beschikking zien van de gemeente. Lief Liegbeest kreeg minder huishoudelijke hulp, maar de begeleiding van twee uur per week bleef gehandhaafd.

“Dat heb ik even voor je geregeld,” zei de broer.

Ik was perplex.

Lief Liegbeest begon te lachen. “Daar heb ik nou m’n broer voor,” zei ze. “Jij bent gewoon voor de boodschappen. Enne… je moet ook meer in het huishouden gaan doen want dat krijg ik minder.”

Ik keek op de beschikking. Helpen bij het organiseren van het huishouden, dat stond er. Dat had die broer blijkbaar ook geregeld.
“Waarom heb je mij niks verteld?” vroeg ik.

Ruit ingekegeld
De hond stond inmiddels aan me te snuffelen en er begon me iets te dagen. Een paar weken geleden vertelde Lief Liegbeest dat haar broer samen met zijn hond het gemeentehuis had verbouwd omdat zijn zus niet de zorg zou krijgen waar ze recht op heeft. Ruit ingekegeld, ambtenaar over de tafel getrokken en door de hond in z’n kuit gebeten. Ik had “ja ja” gezucht en was over iets anders begonnen.

“Ik heb ’t verteld,” zei Lief Liegbeest nu. “Maar jij gelooft mij nooit.” |

Door Ernst Timmer, artikel in de serie van zijn blog Het keukentafelgesprek, je bent er zelf bij!