Buitenspel

Willem is een druk baasje. De 46-jarige bewoner van een appartement in ons wooncomplex heeft een strak dagprogramma, boordevol gevarieerde activiteiten. Hij voelt er zich goed bij en vindt het vooral leuk, dat hij op deze manier in contact komt met heel veel mensen.

Willem praat graag en kan zijn verhaal dus prima kwijt. Ook na zijn werktijd op het dagcentrum heeft hij tal van bezigheden, in de avonduren en het weekend. Belangrijk is dat er in zijn programma zo min mogelijk wijzigingen plaatsvinden; als die er wel zijn ontstaat er enige paniek. Toch is Willem hierin al een stuk flexibeler dan enige tijd geleden. Willem is dus graag op pad. Hij kijkt altijd erg uit naar een dagtocht en naar de begeleide vakantietrip in de zomer. Voor een week is hij dan verlost van zijn vaste begeleiders, vertrouwde omgeving en van zijn huisgenoten.

Zichtbaar boos
Dit jaar viel deze vakantieweek samen met de sportdag van onze organisatie; een activiteit waar Willem dolgraag naar toe gaat en waar hij al weken van tevoren over praat. "Een toevallige samenloop van omstandigheden," probeerde ik hem uit te leggen toen hij ontdekte dat hij de sportdag niet kon bijwonen. Willem liet echter eventjes duidelijk weten dat ik er veel te gemakkelijk over dacht. Iedereen weet toch wel hoe leuk hij de sportdag vindt, en daar hadden ze toch rekening mee kunnen, nee moeten houden... Ik hield hem voor dat je nou eenmaal niet alles kunt meemaken, en wel eens moet kiezen. Niet leuk, maar soms kan het niet anders. Willem was zichtbaar boos. Zijn hoofd liep rood aan en zijn gezicht begon licht te trekken. Hij voelde zich overduidelijk buitenspel gezet en het laatste woord was er nog niet over gezegd. Niet door hem althans.

Zucht van verlichting
Als persoonlijk begeleider voelde ik me wel enigszins schuldig. Ik had Willem hier beter op moeten voorbereiden, want ik wist al een poosje dat de sportdag tijdens zijn vakantie zou zijn. Ik zit immers zelf in de organisatie ervan. Toen we er de volgende dag nog eens rustig samen voor gingen zitten, gaf Willem te kennen dat hij het nog steeds geen stijl vond. Maar hij ging toch het liefst op vakantie en zou de sportdag dus maar laten schieten. Ik slaakte een zucht van verlichting en dat had hij in de gaten. "Waar ik nog het meest van baal," ging hij verder, "is het feit dat jij al lang wist dat de sportdag in mijn vakantie is, en dat je niets hebt gezegd."
Ik stond buitenspel, en niet zo'n beetje ook. * Frank Roos

tekening joep Bertrams

Deze column staat in Klik van juni 2011.